Reumatoïde artritis of reuma

Dit is een aandoening die gepaard gaat met rode, gezwollen en pijnlijke gewrichten die langzaam overgaat in de vernieling van alle structuren die onderdeel van dat gewricht uitmaken, zoals het kraakbeen, bot en pezen. Dit resulteert is extreme misvormingen van het gewricht. Ook andere weefsels kunnen aangetast worden.

Dit is een auto-immuunaandoening waarbij het immuunsysteem antistoffen maakt tegen een bepaald eiwit in het bindweefsel. Dit eiwit komt voor in het gewrichtskapsel, in de huid, in bloedvaten, in longen en in het hart.

We zien de meeste klachten ontstaan in de kleine gewrichten van handen en voeten. Waar het immuunsysteem het gewrichtskapsel aanvalt en dit grotendeels vernielt. Ook de andere weefsels die in hun bindweefsel dit eiwit bevatten, worden vernield.

Deze aandoening verloopt in drie fasen. De eerste fase is de productie van het antistof tegen het bindweefseleiwit. Dit heet ACPA of anti-CCP of anti-citrullinated protein antilichaam of IgGFc. Dit antistof gaat zorgen dat het immuunsysteem het bindweefseleiwit aanvallen. In een tweede fase brengt dit een opruimreactie met zich mee waarbij alle opruimcellen geactiveerd worden. Dit zijn de B-lymfocyten die op hun beurt de T-lymfocyten activeren en uiteindelijk de macrofagen. Macrofagen zijn opruimcellen die alles vernielen dat hen aangeboden wordt. Als derde fase treedt er een littekenfase op met activatie van de fibroblasten. Ondertussen is het gewricht volledig vernield en afunctioneel. Omdat de ontstekingsreactie en het opruimproces volledig afgelopen is, heeft de patiënt ook geen pijn meer.

De diagnose wordt gesteld door een eenvoudige radiografie van het gewricht waarop de aantasting van botweefsel blijkt endit pas in de tweede fase van het proces. Andere beschadiging kan je niet vaststellen door middel van een radiografie. De andere bevestigingen blijken uit de bloedanalyses. Men vindt de RF of reumatoïde factor. Ook de anti-CCP of het anti-citrullinated protein antilichaam geven volledig uitsluitsel. En dan is er nog het HLA-DRB1 antigen of de erfelijke eigenschap om dit ooit te gaan ontwikkelen.

De behandeling van dit geheel is gebaseerd op het remmen van dit vernieligsproces in zijn verschillende stadia.

Er zijn de DMARD’s of disease-modifying-antirheumatic drug. Dit is bijvoorbeeld methotrexaat, hydrochloroquinine, TNF inhibitoren, interleukines 1 blockers, monoclonale antistoffen tegen B-lymfocyten, T-lymfocyten blockers. In principe horen de glucocorticoïden hier ook bij evenals de NSAID’s of niet-steroïdale anti-imflammory drugs zoals paracetamol, aspirinederivaten en COX2-inhibitoren.

Het volledig vernielingsproces van het gewricht of van een ander doelweefsel, wordt in eender welk van de drie fasen geremd wanneer men het immuunsysteem niet meer triggered. De erfelijke eigenschap kan men immers niet wijzigen. Het immuunsysteem dient gekalmeerd te worden door de hormonale tekorten die tot een ontsnappend imuunsysteem hebben geleid, weg te werken met een hormonale substitutie. Eveneens door de IgG-gemedieerde voedingsallergiën te bepalen en deze voedingswaren ook te gaan mijden en tenslotte door de verstoorde darmpermeabiliteit of darmdoorgankelijkheid te behandelen dus het behandelen van de leaky gut.